गजल ४३ ~ कती खुसी दिन्थें जिवन साथी हुने भए

कती खुसी दिन्थें जिवन साथी हुने भए।
दु:ख सुख अंगालेर सँग सँगै रुने भए॥

भिजिसके आँशुले सम्झनाका जाली रुमाल।
आउनु प्रिय सपनिमा बेदनाले धुने भए॥

मोती दाना तिम्रा सामु पोख्न मैले सकिन।
मेरो माया बुज्थ्यौ नयन कहिल्यै छुने भए॥

रङगाउन सिउदो तयार छु अझै पनी।
प्रतिक्षा गर्छु प्रेममा थुङ्गाहरु उन्ने भए॥

मन मिले सम्बन्ध जोड्नु त्यती गाह्रो छैन।
नगर्नु भो उपकार ब्यर्थै जाल बुन्ने भए॥

कृष्ण पौड्याल
बम्घा एक गुल्मी